Een van de vele criteria voor ADHD bij volwassenen is een persoonlijk gevoel van onderpresteren, ongeacht hoeveel je hebt bereikt. Dit gevoel van onderpresteren heeft meer te maken met heftige faalangst omdat we onze doelen voor die dag niet hebben gehaald, ondanks dat we de meeste ervan hebben afgevinkt.
Er is een verschil tussen het verzinnen van excuses versus het identificeren van tekortkomingen. Het verschil heeft te maken met verantwoordelijkheid. Als we proberen er onder uit te komen, verzinnen we allerlei excuses. Proberen we de onderliggende fouten te identificeren en tegelijkertijd de verantwoordelijkheid te nemen, dan gedragen we ons als volwassenen.
Toch kunnen velen van ons, als volwassenen met ADHD vaak niet zien wat we wel hebben bereikt, terwijl we ons juist concentreren op wat we niet hebben bereikt. Ik houd de volgende punten in gedachten om dat gevoel van onderpresteren te onderdrukken.
- Succes is geen alles-of-niets-situatie. Bekijk het leven niet als een sportwedstrijd waarbij slechts één partij de trofee mee naar huis neemt. Ja, het kan zijn dat je er niet in bent geslaagd om alles op je lijst af te ronden, maar nee, dat betekent niet dat je niets gedaan hebt.
- Jezelf de eer geven voor wat je hebt bereikt, betekent niet dat je genoegen neemt met minder. Omdat ik To-Do-lijsten gebruik , voeg ik elke ongeplande taak toe aan mijn lijst en vink deze af als deze klaar is. Als ik aan het eind van de dag mijn lijst met prestaties bekijk, is het verleidelijk om elk voltooid item dat niet het ‘belangrijke’ is, af te wijzen. Maar als ik kijk naar wat ik heb bereikt, zie ik ook hoe ik mijn tijd heb doorgebracht. Er staan niet vaak veel extra dingen op die lijst die ik onafgemaakt had kunnen laten.
- Het leven is gevuld met concurrerende lijsten met verschillende prioriteiten. Soms moet alles gisteren gedaan worden, maar heb je maar een beperkt aantal uren per dag om in te werken. Het leven heeft niet slechts één lijst met prioriteiten. Sommige van deze prioriteiten werken langs elkaar heen. Het is onrealistisch om te denken dat je alles kunt. Familie komt tussenbeide. Plotselinge noodsituaties op het werk moeten worden aangepakt. Het leven blinkt uit in het gooien van ‘curveballs’. Dit is geen persoonlijk falen. Dit is gewoon hoe het leven is.
- Door je te concentreren op wat je hebt bereikt, kun je blijven streven naar beter. Ontmoediging kan onze kracht langzaam ondermijnen. Hoe meer we nadenken over onze mislukkingen, hoe meer we falen. Ik merk dat het geven van een positieve draai aan de prestaties van de dag mij een positiever gevoel geeft over het aanpakken van mijn lijst van morgen. Als je je concentreert op mislukking, raak je te ontmoedigd om de achterstand in te halen. Het maakt de zaken erger en kom je tot stilstand.
